Het verhaal

Het verhaal wordt deels verteld uit de mond van de fotograaf, beschouwd vanaf het heden. Het betreffen zijn subjectieve bevindingen, emoties, gewaarwordingen en overpeinzingen tijdens recentelijke bezoeken aan ruim 25 kampen aangevuld met informatie van de verschillende locaties, feiten en informatie over bepaalde gebeurtenissen en fragmenten uit dagboeken. Een ander deel wordt verteld vanuit het oogpunt van de gebouwen, gaskamers, terreinen, waar de slachtoffers verbleven, en vanuit de hen door de nazi’s ontnomen achtergebleven bezittingen en spullen. Ze zijn de Stille Getuigen van ongenadig veel menselijk leed en van meedogenloze nietsontziende uitroeiing in de periode  ’33 -’45. En als rode draad door het boek lopen de interviews met overlevenden, onderduikers en verzetsmensen die vanuit het heden terugblikken op toen.

De fotografie

De foto’s zijn zwart-wit beelden en vertellen stuk voor stuk een verhaal. Ze zijn te typeren als tragisch-sfeervol doordat optimaal gebruik is gemaakt van de lichtomstandigheden. Het quasi-alledaagse van de aard der dingen, gebouwen en objecten wordt volledig weggefilterd door belichting van het ongewone. In de specifieke sfeer die de fotograaf zo treffend weet vast te leggen wordt de tragiek ragfijn blootgelegd. Men kan bij een deel van het werk zelfs een zwaarte voelen in de dramatiek die als het ware als een sluier voelbaar en onontkoombaar dik over de foto’s ligt. Dat dient het doel de kijker een glimp te laten opvangen van het duizelingwekkende besef van de omvang en grootschaligheid van de genocide.

Insteek

Het boek heeft de educatieve insteek om jongeren (tieners en twintigers) via persoonlijke verhalen en beelden aan de hand mee terug in de tijd te nemen langs een reeks doorstuur-, werk-, concentratie- en vernietigingskampen. De foto’s zijn alleen van het heden, onder meer van de concentratiekampen, de gebouwen, objecten en materialen, en zijn voorzien van relevante informatie. De teksten beogen een waarheidsgetrouwe weergave te zijn van de beleving in het heden terugblikkend op de onmenselijke situatie van de gevangenen destijds en wat zij hebben (moeten) doorstaan. De interviews zijn gesprekken met een journalistieke grondslag gericht op hoe iemand die de oorlog heeft meegemaakt nu, na ruim 70 jaar, terugkijkt op de gebeurtenissen van toen en van welke invloed die op zijn of haar leven zijn geweest.

Doel

Het doel is drieledig:
1. Jongeren en toekomstige generaties blijven herinneren aan deze grootschalige vernietiging van mensen. Dit mag nooit worden vergeten.

2. Het belang benadrukken van het onderhoud en behoud van de concentratie- en vernietigingskampen.

3. Bestrijding van de ontkenning van de Holocaust.