In afwachting van het vonnis – in de gevangenis

Als we even later de oude gevangenis bezoeken, krijgen we te horen hoe Hermann Göring aan het gif kwam. Daarover is aanvankelijk veelvuldig gespeculeerd, maar de meeste historici houden vast aan de versie zoals Göring die zelf beschrijft in zijn afscheidsbrief: gedurende het gehele proces had hij drie pillen met cyaankali bij zich waarvan er twee zo goed verstopt waren dat ze niet werden gevonden. Eén ervan zat in zijn pot met huidcrème, verborgen in de crème.

Speciaal voor ons

Om de oude gevangenis te mogen bezoeken, hebben we op voorhand tot de hoogste functionaris moeten doordringen. Het was mogelijk, zo luidde het antwoord, maar niet op korte termijn. Over enkele dagen zouden we wel terecht kunnen. Maar de gevangenis ligt om de hoek van het Justizpalast en het Memorium Nürnberger Prozesse, dus doortastend als we zijn, kloppen we gewoon aan. De hoogste baas blijkt op vakantie en de functionaris daaronder is ook niet aanwezig. Gelukkig is er iemand die van onze komst weet. Hij maakt speciaal voor ons een half uur van zijn tijd vrij om ons vandaag rond te leiden in plaats van pas over drie dagen. Dat scheelt ons een tweede bezoek aan Neurenberg.

Poten van ongelijke lengte

De oude gevangenis, gebouwd van 1865 tot 1868, is zeer imposant. Een van de vleugels is nog geheel intact en biedt plaats aan honderd cellen. Jammer genoeg is vleugel 2, waar de nazi’s zich bevonden tijdens de elf maanden durende de Processen van Neurenberg en in afwachting van hun vonnis afgebroken. Reden: de ruimte is hard nodig voor uitbreiding van de gevangenis die vandaag de dag in gebruik is. Elke cel is afgesloten door een dikke houten deur, zo laag dat we moeten bukken om de cel in te lopen. Saillant detail van de cel die ingericht is in de originele staat: de tafel en de stoel hebben poten van ongelijke lengte. Bij een zelfmoordpoging door ophanging van de gevangene zou het kletterende gewiebel op de stenen vloer de dienstdoende bewaker direct alarmeren.